dehlizleri gibi karınca yuvasının
daraldıkça derinleşiyor bu şehir günbegün
erken sönüyor parlak ışıklar yüzünde insanların
çaresizlik savurdukça donuk tükürüğünü suratlara
yetmiyor renkli perdeler soğuğu kapamaya

her gün bu kokuyu nefesliyorum sararan ciğerlerime
benim gibi maskeli ellerin ayasında
bir umut hâlâ arıyorum öğrendiğim değerleri
rüzgâr tınmasa da ne beni ne diğer yürüyen cesetleri
bir diğer güne atıyorum hayalleri gerçekleştirmeyi

sahi vardı değil mi ?
bir zamanlar benim düşlerim hayallerim

her tan yerinin koynundan isteksiz
öfkeli ama umutla kalktım hayata
düşlerimi hep sol cebime doldurdum
ya çok zaman erteledim ya unuttum

şimdi en süslü kelimeleri seçsem
kafi değil anlatmaya ahvali halimi
her solukta ciğerlerime dolan
ertelenmiş günlerin kederi

bahçemdeki güller korkuyor ayak sesimden
açmıyor yapraklarını nicedir küsüz
sebilce ziyan olan gençliğim insafsız
her daim yüreğimde dinmesiz kanayan güz

gözlerimde çalakalem sevdaların izleri
yarım ve kesik
duvarımda karakalem yaşam portresi
eski ve eksik
kalbin kararan topraklarına gömdüğüm
gizin şifresini bulamadı dilim
sustu sorgulama savaşmaktan erken caydı
ateşten çölleri geçti sürüdüğü sessizlik kervanı

sahte mutluluklar yumağı saçlarımda
sım sıkı dolanan savruldukça canımı yakan
her eğildiğimde yalanların önüne
doğru kalanlar çekiyor işkence

almıyor gönlünü çetrefilli teselli sözleri
damla damla da olsa döküyor gül dallarına
her bakışımda gecikmeli isyanını
belki bu yüzden açmıyor güller yaprağını

ama çatlamış porselen değilmiş hayat
beklemiyor ertelenen düşleri yapıştırmamı
bakmadan gözünün yaşına anın
siliyor bu zaman diliminden varlığımı

Blackless