Ellerim ceplerimde,
aylak bir adamım ben bugünler de..

Sokakları aşındırmayı mesken ettim kendime,
yürür dururum bir hayalden, hayale..
Bazen bir şirket yöneticisi olurum,
bazen de karnavala giderim..
Kendimi başka ülkelerde bulduğumda
bilirim ki biraz da zengin olmuşum..
Nasılda umursamaz..
Birden fakirleşip, ararken kendimi sokağa düşmüş bir aynada ben çok kişi olurum..
Nasılda bitap..

Ellerim ceplerimde,
aylak bir adamım ben bugünlerde..
ohh ne rahat,
ne desem olur
ne yapsam özgürlüktür..
ister, aylaklığımdan istifa edip,
iş kurarım,
ister renksizliğimden,
resimler yaparım.
Sessizliğimle şarkılar bile söylerim..
ıslık…

Ellerim ceplerimde,
aylak bir adamım ben bugünlerde.
Yürür dururken bugünüm geçmişime,
beraber geçtiğimiz bir sokakta hatırlarım,
umudun güzelliğini, neşeyi ve ahenki..
kederin gamını, isyanı ve ısrarsızlığı..
Ona çıkan bir sokak daha diye düşünürken,
önemsizleşir sancımın artması yahut azalması..
Bakma sen bana,
sitemim sana değildir,
bilirim ben ne yaptığımı..

Konuştuğumda kendi kendime
bazen bir kelime saplanır sanatsızlığıma,
sen çıkarsın işin içinden gene..
Tutarlı, cesur, namussuz haller
ve intibahsında bir kaybediş..
Bir çok kişi oluyorum ben bugünlerde,
bu yüzden bilmiyorum kim olduğumu.
Bakma sen bana,göremezsin,
duyamazsın konuştuğumu
Konuşan ben değilim mesela..
Sokağın sesi bu..
Yada bir sokak olabilir miyim ben bugünlerde..?
Neyse..

Bir çok şey düşünüyorum ben
tanrının bana bahşettiği bugünlerde..
Düşünürken düşündüğümü,
ne çok düşündüğümü düşündüğüm bile olur..
Düşünce hızıyla
düşünce değiştirdiğim yahut..
bakma sen bana, sokak işte
karıştırıyor kafamı..
Birde aylaklık var dudaklarımı kurutan.