Önce farklarımız ayırıyor bizi birbirimizden, sonra da mesafeler..
Bizi birbirine yabancı iki tekil şahıs yapıyor adlarımızı anarken dudaklarımız.
Ayrı şehirlerde,
Hani rüyalarda masumca öpüşürken hiç dokunamadığımız..

Farklıyız evet..
Yaşam tarzımız, duygu ve düşüncelerimiz, davranışlarımız..
Gülüşümüz az da olsa benziyor ama,
Onca fark arasında sadece bir benzerlik var yanaklarımızda..
Gülümseyince senin de hafiften gamzelerin beliriyor,
Acılarını göstermemek için dişlerin çıkıyor sonra ortaya,
Işıl ışıl bir beyazlık
ustalıkla örtüyor, saklıyor acıları..

Yine de biz olmaya yetmiyor gülüşün..
Gülüşün sadece bana özel yapılmış bir jest gibi,
Gülüşün sadece anlamsız bir mutluluk içimde kaynağı sen olan..
Ama sen gidince,
Tekrar mesefaler giriyor araya,
Acılar saklandığı yerden çıkıyor,
Gamzeler bile birer birer kayboluyor..
Tek ortak noktamızı, tek benzerliğimizi yitiriyorum.
Tükeniyor kaynağı mutluluğumun,
Gülemiyorum..

Ahmet Kastancı