bir ileri bir geri
bu üçüncü bahar gülendam
aykırı sisler garında geçirdiğim üçüncü sensiz mevsim
ama bilirsin
ne bıkarım ne de vazgeçerim!



düşmüştüm
bir yakamoz ışıltısı kaldırırken gözlerimi yatağından
hani ellerini tutunca buğular çıkmıştı gözlerimden
hani uçuşuyordu havada saçma sapan kelamlar
yıkılmıştım üzerine
gönül ağacıma amansız bir tesadüfle ışınlandığın an!



ömrüm diyen sesine
caniçim atan nefesine
ben asaletine karma karışık
ben sana yatak yorgan
ben senin ahirine nişanlanmıştım bir göz ucundan!




sendin, uykumu uyandıran avuntu
demirci hırsıyla pusulamı vuran
ıssız bir benlikle sürerken izlerini
sen kavramına şölendi tüm zamanlar
ıradıkça tımardan saçların
budanırdı damarları parmaklarımın
arsız duvarlara asılırdı yorgun kelepçeler
dilsiz bir kilit gibi çözülürdü sesim
adın kulağıma sızdığı an
hâlâ , tüm beklentilerimi çiğner durur içimde

o hiç evcilleştiremediğim isyan!



kapatsam da gözlerimi
açık görüşte olur yine demir parmaklıklar
ne kadar sıksam sızdırır kirpikler
ve gelmezsen görüşe
ve yine aksi bir günündeysen işte
avuçlarım boş döner yine bir duadan
darağacında kırmızı bir bluz sallanır o vakit
gözlerimde halkadan flu siluetler
sen kadife bilirsin yağmuru
oysa bir mıh gibi deler geçer!




hiç sevmedim ben seni!
ki; içerdim!

hatta hiç özlemedim!
çünkü, hep yanımdaymış gibi hissederdim!





ve saymadım hiç
kaçıncı gül şarabı akıllanmayışı doludur hikâyede
ve kaç kere diken aşısı olmuşumdur sayende
kaç inşallahlı duaya yazmışımdır sevda niyetine!



şarapnellerin karışmış işte bir kere kanıma
bazen sayıklamışımdır adını sallanarak
bazen kızıp sövmüşümdür
kol kola girmiş binlerce kaldırım taşına
bazen direklere asmışımdır o gül cemalini
çokça da azgın dalgalara!


ama en çok ne zaman severdim seni biliyor musun?
en aklımdan çıkarmaya çalıştığım zamanlarda!
mesela;
kör karanlık bir gece vakti süzülürken yanağıma!




//...ne toprak ölür ne sevda... hep, onları çiğneyenler ölür aslında ...//






ToprağınSesi




.