Beni
*

Ah çekerim geçip giden ömrüme
Gizli gizli kınar olmuş el beni
Kahpe felek sana nettim neyledim
Vurdu vurdu yaraladı kul beni

Ayı güne günü yıla bağladım
Yağmur oldum aktım aktım çağladım
Türkü yaktım arkan sıra ağladım
Bundan gayrı yaralasın tel beni

Sil gözün yaşını artık ağlama
Al üstüne kara libas bağlama
Lokman olsan ilaç etmem yarama
Gel de mezarıma orda bul beni


Fazıl Mancılık


1958 yılında Erzurum İli, Aşkale ilçesi’nin, Halitpaşa (şimdiki adı Yeniköy) köyünde doğdu. İlköğrenimini Aşkale’de, ortaöğrenimini Erzurum’da tamamladı.

Geçmişi Tercan yöresinden gelen bir aileye dayanmaktadır. 7 yaşına kadar köyünde yaşayan Mancılık daha sonra ailesiyle birlikte Aşkale’ye yerleşti.

Aşıklık geleneği ve şiirle küçük yaşlarda ilgilenmeye başladı. Özellikle Aşık Reyhani’den etkilenerek lise yıllarında bağlama çalmayı öğrendi ve şiir yazmaya yöneldi.

Askerlikten sonra bir Bursa’ya yerleşen ve bir devlet kurumunda göreve başlayan Fazıl Mancılık bu dönemden sonra müzikle daha da yoğunlaştı. 1980 yılında İstanbul Radyosu bünyesinde açılan halk müziği sınavını kazandı. Ancak polislik görevinde kalmayı tercih etti.

1985 yılında görevinden ayrılarak başka bir kurumda çalışmaya başladı, 2000 yılında da emekli oldu.

Fazıl Mancılık’ın şiirleri değişik gazete, dergi ve araştırmada aktarıldı.

Usta malı türkülerin yanında kendi şiirlerini de seslendiren Mancılık bugüne dek 2 de albüm hazırladı.

KAYNAK:© BeKa Sitesi



)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-387-)(-)(-)(

Bir nazlı cananın sevdası ben de
Ordan, ora savuruyor yel beni
Hasreti bir yanda derdi bir yanda
Çok mutlu sanıyor gören el beni

Yosun gözlüm acı sözler söyleme
Yetsin gayrı biraz daha paylama
Dedim ki Canan’a etme eyleme
Mecnun gibi şeyda eder çöl beni

Nerdesin sevdiğim kimbilir nerde
N’olur dert ekleme sinemde derde
Aşayım dağları bir haber verde
Cananım ol, sevdalara sal beni

Nere gitsem sana çıkar hep yolum
Aşkından del’olan garip bir kulum
Seviyorum demiyorsa bu dilim
Tut yakamdan yerden yere çal beni

Bakışların hayalimden geçerken
Deli gönül ektiğini biçerken
Gülizarda bin bir renkte açırken
Böyle içli söyletiyor gül beni

Sarda gider benim kaygılarımı
Kabul buyur sonra övgülerimi
Hüzün kaplayınca duygularımı
Düşündürür oldu böyle hal beni

Lüzumsuz diyor ki sevdayı tanı
Bu güzel sevdadan kalsın bir anı
Aynı duygularla beklerim seni
Sanmayasın gülüm kırık dal beni

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz