Uyandığımda gün kendiliğinden ağarmıştı
Gözleri hala uykudan kapanırcasına...
Aklına sürekli gelen sorumluluklar,
Gözlerine uzanıvermişti sanki

Gayret etti ayılmaya,
Yüreğindekileri gizlemeye
Tatlı bir tebessüm vardı yüzünde
Ama gözleri yalan söylemek istemeyen,
Masum çocukluk hikayelerim gibiydi...

Bir kolu bir yanda,öteki öbür yandaydı
Aydınlığın geleceği günü bekler gibiydi,
Kendini unutmuşcasına
Umudu kendinden yitirmişti bir aralar

Kendi aydınlığı yetmez olmuş artık
Yeni uyanan diğer yüreklere nasıl,
Ama nasıl umut dağatacağını düşür olmuştu
Bir kızarıp bir bozarmaktaydı,
Sobada tüten demli çay misali...

Omuzları yüklüydü,
Göz yaşlarına dostum...sırdaşım,
Yağmur bulutları yetişti...
Tutuverdi derdinin diğer ucundan,
Çırptı,çırptı defalarca...

Ama geçecek gibi değildi işte
Umut hergün olduğu gibi bugünde batacaktı,
Bugün de istemese de batıp gidecekti günün sonunda
İstemezdi kimseyi yalnız bırakmak,
Boynu bükük ardına bakmadan gitmek

Ancak umutsuzluk yayıldıkça,
Daha çok gelecek günbatımı,
Devam edecek güneşin hüznü,
Ve devam edecek bizlere uzaktan bakması ...

-SERHAT C£m PARLAZ
(GÜNEŞİM NEREDE)