enkazını görmeyen gözler
bakmadan geçip gidiyorlar
ayaklar altında ezilmiş karanfillere!...



günler sümen altında yanarken
külleri zamana savruldu
kulaklar tıkandı uğultulara


“bu dâvâ düşer” çocuk
uçar şimdi balonların elinden
bez bebeğine sarılırken
kelepçelenmiş gözlerinden, çözülmez kızıl rengin



bilmiyorlar içine salınan siyahı
hekim dahî, ruh acını ne bilir?
batar yüreğine
duvardaki boş fotoğraf çivisi


“bu dâvâ düşer” çocuk
kör olmuş dünya gözü


/bir daha göremeyeceğin için
cevapsız bir tek sorun var
“sizin hiç babanız yandı mı?”/ barbarlar/



acıyı çağrıştıran otuzbeş sayısı
tarihe kazınan yüz karası
beyaz- kara/nlık sandukalar
bî-vefâ susuzlukta kaldılar


hayâllerin
ömrünce paramparça kalacak
bundan böyle durmadan
dönüp duracaksın dünlere…


senede bir gün bile, ağır geldi onlara
“bu dava düş(tü)” çocuk
bağır bağır bağır/duymazlar!...


bu dünya yanar döner
iki heceli herkese gelir bir gün
ilâhi adâlet hep var
bunu unutma/ unutma bunu çocuk!



A.Yavuz Özpınar
Zeynep Altıok


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı,şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir