Gecenin rengine bürünmüş,
kurduğum sayısız denklemler..
Yakarışlar semada,
sema, karanlık..
Çığlık çığlığa bir sessizlik..
Bu nasıl bir kıyamet?
Akla zarar!
Kopsun istiyorum, zaten pamuk ipliğinden ibaret..

Yalnızlığın cesur kahramanı oynuyor yazdığın romanda..
Viran bir şehirde kayıp kentin kalpsizi ben..
Bir kahramanlık var serde,
Düşe-kalka, kılıç elimde,
Kalanlarına ben vuruyorum,
İçimin acıyan en kuytusunda!

Dile geliyor cesaretsizliğim;
‘’bundan ötesi yok diyor; Ne vuruyorsun?’’
Umut diyorum, umut..
kalmasın tek zerresi..
hadi ölüm yok belli, ama, umutta ölsün istiyorum..

Sahtelikler adına dem vurmuş,
Soluk alma mücadelesiyse artık arda kalan,
İstemiyorum!
-Ben kalmıyorum.. Al oda senin olsun..

İyiye ve güzele bir kelam istersen,
her harfi aşka adanmış bir serenadı dizi veririm bir kitaba..
ama melodisi detone olmuş bir yaşam artık elde olan..
Gözyaşlarıyla yazılsaydı, çok harfler dökülüverirdi Gözlerimden,
Ama
Kopsun istiyorum, zaten pamuk ipliğinden ibaret..

Ola ki ümitlenirse yüzümdeki gülmeler,
Onu da hançerlerim! bağrının orta yerinden..
Hadi ölüm yok.. ümit diyorum, ümitte kalmasın!
Vurma diye sızlanma!
Ben vurdum Zaten En dibine..