daha kaç kez ıskalayacağız hayatı Olric!
oklarımız bitene kadar efendimiz…
/oğuz atay/




kalabalık masaların suskunu
h a y a t
sen durursun
ben önünden geçerim bazen
ya siyah
ya beyazsın hep
hiç bıkmaz mısın

sakız begonyalar zamanı şimdi
balkonda hüzzam bir kayboluş
yağmur kendi için yağacak az bekle
ya da en iyisi ağla sen
ne de olsa Olric’in cevabı hazır

tedirgin söz kırpmalardan geçiyordum
üzerimde ergen çocukların kabahatli tebessümü
neremle oynaşsam düşecekti/m sanki
kendi kayıp
yaşı kadar bir güzele

dışımızdan içimize
yol bulmuş intihar
hüzzam bir kayboluş zamanı maviliğinde
girdap sözlü melekler gördüm
küfür değildi hayat küfür değildi
söylenmesini beklediğim heceydi

yaş haddinden emekli olmuş anılar
eksiltmek için siliyor seni
dinledikçe ürperten güftesini
kurşunî bir parıltı dağılıyor
sûretin yalan çizgilerine

yorgun bir aşk
yorgun dünyasında
sığındı kendine
oysa gölgemi beklediğim güneşti
kanda uyutulmuş veda busesi değil

ölümün kenarına düşen kıvrımlardan
daha güzel olamaz güzel bir öpüş
ibadeti öğretir gibi başlıyor
bir dua gibi sonlanıyor

kıyamet seni sevmenin provası
ölçümü aldın biliyorum
s ö y l e h a y a t
ne zaman biter elveda hırkası…

alicengizoyunu
(…cigarayı ot kıvamında tellendiren parmakları var hayatın ve herkesi ayıplayan dudakları, ve hep öpülmesi muhtemel göz kapakları…)