17
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
1205
Okunma

hazan rüzgarlarında güller yaprak dökerken
buruk yüreğim kuruyan kabuklarını döküyor
kanamalarım durdu acılar bitti
senden sonra ölümün yoldaşıydım
ve sensiz uyandığım her sabah
bir zıpkın gibi saplanırdı ruhuma
zamanı tutmadım gidişinden sonra
hevesim neşem yokluğa uğurlandı
aynada gördüğüm yorgun yüzüm bana yabancı
senden sonra kahkahalarım lal oldu
dondu senli her kelime dudak ucumda
gözlerim umutsuz bir bekleyişin pençesindeydi
giden unutur kalan kalan korlarda kavrulur
oysa giden de bendim kavrulan da
senden sonra denizde izlerini bırakmadı ay
mevsim çakılı kaldı kışa bahar gelmemeye yeminli
ayak izlerini arıyorum kıyılarında yüreğimin
ve gözlerin doğuyor zifiri karanlık geceme
hüzün akarken gözlerimden geceye
ellerini uzatıyorum ellerine sesin deyince sesime
gel artık
dönüşüm yok öncesine gidişim yok sonrasına
seninle var oluyorum senin olduğun her anda
açarken gözkapaklarımı yeşili gördüm ağaçta
ve yanımda seni zaman yüreğimizde donarken
5.0
100% (21)