İnsanoğlu doğduğunda saf ve günâhsız doğar;
Büyüdükçe gördüğünü gönül haneye yığar.


Kimi dolu dolu yaşar, kimi yüklü kimi boş;
Kimi ayık bilinciyle kimi körkütük sarhoş.


Yaşamanın şartları var, asla kuralsız değil;
Hakk yolundan dışarıya edilmemeli meyil.


Kulluk üzre, görevinden sorumludur her kişi;
Gerçek yolu öğretmekse ana babanın işi.


İşte bu iş böyle iken dinle şimdi ey baba;
Hem senin hem evlâdının ömrünü yapma heba.


Gönül denen hırkasını ince ince öresin;
Sonrasında keyif çatıp her hayrını göresin.


Hem öğretip maksadını, dünyaya gelişini;
Hem dürüstçe çalışarak doğru yapsın işini.


Hem edebi, hem adabı, dinini, imanını;
Hem de Hakk’ın sevgisiyle donatsın limanını.


Atasına, anasına olmasın asla asi;
Düstur bilip kendisine giysin kulluk libası.


Bil ki; mahşer tarlasında ekinindir evlâdın;
İyi sula, yoksa olur cehennemde cellâdın.


Kolla her dem; nerelerde dolaşıp da ne içer?
Hangi gönlün harmanında yoğrulup neyi biçer?


Bil ki; dünya çimeninde çobanısın sen onun;
Kurda kuşa yem edersen çok acı olur sonun.


Söyleneni ıspat için gerek var mı şahide?
Duymayanlar felaketi ettiler müşahade.


Baba isek eyleyelim Hakk’ın emrine ricat;
Ahirette affedilip, buluruz ancak necat.



Şiirlerin Ziyası
27 şubat 012..23:20
trabzon
8+7