sözcüklerim dağılınca hayat korkusundan
sahipsiz bir ağıt gibi kaldın dilimin ucunda
özlemim bakir
yalnızlığım feleğin çemberinden geçmiş
senin yerine soğuğunu tattım taşın duvarın
sanki bir asır
gizlenmiş eskizler kadar yaşadım
tüm kahırlardan uzak kahırlı bir akşamda
suyuyla sızarak gözlerinin
ağır ağır...


aynalar kataraktken dudağımın kenarında
gökyüzüydü ilk mahpusluğum
takvim saymayı öğrendiğim günlerdi
göz çukurlarımda hüznü henüzken
yeni yetme kış ayrılıklarının...

evler yerli yerindeliğinden uzak
artık
tenim yok
ben bir artık ben’im
o senin üzerimde
bıraktığın en bulanık en sinsi tortu
tenim
artık
adın yok
o benim biricik b
bir tanecik
yeryüzüm...


gidiyorumu hep sankiyle söylerdim
yılların soy kütüğünde
unutunca ay ışığını uyku öncelerim
önce zaman duyarsızlaştı acıda
belini kırdım ayrılığının
kaldırdım tüm sankileri
çamur grisi ömrümden
rüzgar mağduru ağaçlara ağlarken
için için
içim...



kağan işçen...