şükretmeyi annem öğretti sabrı ise aşk

her adımda ayaklarımla öptüm yollarımdaki engelleri
güneşten avuçlarımla gülücükler çalıp
savurdum karakışın ortasına
kundakladım yeryüzünün beyaz örtüsünü
nilüferler yetiştirdim kızıl göletlerde
demir parmaklıklı gözlerini oydum zindanların
yol verdim tutsaklığa
gidiyorum


yağmur kokuyor toprağın nasırlı elleri
ve saçlarımdan ılık bahar meltemleri dökülüyor
kavgasız kansız bir ihtilalin
ölüm tetikli zamanlarından kurtardığım kelimeleri
kefensiz gömdüm kağıttan mezarlara
bir Fatiha düşürüp dudaklarımdan
gidiyorum


kaç intihara kapattım gözlerimi
şefkat yoksulu gecelerin koynunda
ve kaç meteliksiz sabahlarda uyandım tekrar hayata
ayak uçlarımda gezinirken boynu bükük çocukluğum
günahlarımla kelepçeledim onun ince bileklerini
sevaplarımı örttüm üzerine usulca
alnına bir veda busesi kondurdum
gidiyorum



affet beni çocukluğum
affet
ben galiba büyüyorum
ve
en çok senden gidiyorum

affet