0
Yorum
1
Beğeni
1,0
Puan
3305
Okunma
Aydaki adam ağlıyor boşluğa.
Ve her gece çığlık atıyor dünyaya.
El sallıyor, haykırıyor, taş atıyor...
İp sarkıtmayı deniyor dünyaya, pes etmiyor.
O kadar aptalki ateş yakmayı deniyor birileri görür diye dünyada.
Şarkı söylüyor, kendini paralıyor, ıslık çalıyor...
Aydaki adam susuyor kainata.
Ve her gece göz kırpıyor dünyaya.
Sıçrıyor, duruyor, sinirleniyor...
Düşmeyi deniyor dünyaya, korkmuyor.
O kadar umutsuzki bir meteor bekliyor atlar giderim diye dünyaya.
Kıvılcım çıkarıyor taşlarla, uyuyor, ses çıkarıyor...
Aydaki adam da yaşlanıyor, zaman sonra.
Ak düşüyor saçlarına, sakalına.
İşte ondandır ki âşıklar ay ışığında ağlarlar sevdikleri için.
Mehtabında tutku dolu acılar çekerler, pes etmezler.
Denize vuran yakamozunda yas tutar sevenler.
1.0
100% (1)
