Gün ışımışsa eğer, sımsıcak bir umut kaplar içimi.
Yanaklarımı güle,
Dudaklarımı bala,
Gözlerimi yemyeşil zeytinlere benzetirim.
Uzun uzun gökyüzüne bakar, yaratana şükrederim,
Beni yarattığı için.
Güzel donattığı için.
Güzel dedimse kaşım, gözüm değil güzel olan,
Güzel olan,
Yaratılmış olmam, doğmuş olmam, yaşıyor olmam.
Doğdum, ailemi mutlu ettim, diye düşünüyorum.
Yaşıyorum, dünyanın birçok kazanımı var benden yana biliyorum.
Hatalarımı çok seviyorum,
Bana kazandırdıkları tecrübeler için,
Umutlarımı daha çok seviyorum,
Beni hayata bağladıkları için.
Kuşkularım ise en büyük hazinem,
Öğrenmeye güdülmedikleri için.
N e kaldı geriye zaten.
Üzüntü, Keder,
İsyan.
Hiç bunlarla hayatı ıskalar mı insan?
Severim ben her şeyi,
Herkesi,
Her anı,
Her zamanı.
Nefret zarar,
Öfke niye var,
Kin, kime, ne katar?
Yaratan yar, yaratılan yar,
Öyleyse yârine ram olmak var.