Üç gün boyunca
eniştesi
ablası
bu kutlamaya katılmaması için
Seyit’e yalvardı.
oysa
balcı’nın oğlu Seyit
o gün
birçok yoldaşıyla birlikte alandaydı.
ve inandığı
ve güvendiği
ve savunduğu
dava arkadaşları
işçi sınıfıyla
yan yana
omuz omuzaydı
yoldaşı Esma
güzel gözlü Esma da
kendisi de
kırmızı fular takmıştı
ikisi de
alanda
düzeni sağlamak için
görev almıştı.
ve kırmızı fular
Malatya’lı Esma’ya çok yakışmıştı.
Böyle düşündüğü için
balcı’nın oğlu Seyit
kendinden utanmıştı.

Türkiye’nin
devrimci işçilerinin lideri
kürsüde konuşuyordu
yüz binlerce işçi
sermaye babalarına
korku veriyordu
ve sermaye babaları
çok önceden karar vermişti
işçi sınıfı bu kadar ilerleyip
bilinçlenip
güçlenmemeliydi
buna dur diyecek birileri gelmeliydi
işte buna zemin hazırlamak için
her gece bir yerlere
bombalar attırmak
insanları öldürtmek
ve böylece halkı bıktırıp haklı çıkmak için
daha çok kişi ölmeliydi
ve o gün
1 Mayıs 1977’de
Taksim 1 Mayıs alanını
kiralık tetikçileriyle
cehenneme çevirdi.
Silah sesleri duyuldu birden
nerden geldiği bilinmeyen
yüz binler panik içinde kaçıyordu
sakin olun uyarısını
kimseler duymuyordu
Atatürk Kültür Merkezi önünde
dev afişin dibinde
balcı’nın oğlu Seyit
ve arkadaşları vardı
silah seslerinin ardından ne yapacağını şaşırdı.
korkunç bir insan seli
panik içinde kaçıyordu
ve saklanacak
ve sığınacak
uygun bir yer arıyordu
balcı’nın oğlu Seyit
o kargaşa içinde
gözleriyle
Malatyalı yoldaşı
güzel gözlü Esma’yı arıyordu.
Bir kurum binası
veya bir iş hanıydı
kaçıp sığındıkları
Seyit, camdan dışarı bakıyor
panikle oraya sığınmaya çalışan insanları
ve camlara yapışmış
arkadakilerin itmesiyle
dümdüz olmuş suratlarını
hiç unutamıyordu.
Ortalık durulunca
kimse dönüp alana gitmedi
evlerine gidip
yaşıyor olmasına şükretti.
Akşam televizyon haberlerinde
otuz dört kişinin öldüğünü öğrendi
işçi sınıfının da
sermaye babalarının da
bir güç gösterisi vardı
Taksim 1 Mayıs alanında
ve bu güç gösterisini
bir kez daha
tankıyla
topuyla
panzeriyle
polisi ve askeriyle
ve de kiralık katilleriyle
sermaye kazanmıştı.
1 Mayıs 1977
Türkiye tarihine
kara bir leke olarak kazınmıştı.
ama
Türkiye’de
artık hiçbir şeyin
eskisi gibi olmadığını
işçinin
köylünün
öğrencinin
memurun
bir dev gibi uyandığını
gören sermaye bekçileri
bu devden kurtulmak
tek güç olarak kalmak
sermayelerine sermaye katmak
ve her günlerini karla kapatmak için
ellerinde ne kadar koz varsa
ne kadar insanlık dışı yolları biliyorsa
hepsini devreye soktular.
gördüler ki
başa gelecek hiçbir hükümet
kendilerini koruyup savunamazdı
bu görevi sadece ve sadece
askerler yapardı.
Bunun için de
bir diktatör’e ihtiyaçları vardı.
ve o diktatörün
haklı gerekçelerle gelip
işçinin
köylünün
öğrencinin
kafası işleyen
ve bir şeyler bilen
ve gerçeği görenlerin
başlarına bela olması için
zemin hazırlanıyordu.
Şimdilik bu durum
anarşi yaratılarak sağlanıyordu.
Öyle ki,
her gün
yok yere
günahsız insanlar
bir bir
beş beş
on on öldürülürken
aynı silahla
hem sağdan hem soldan
insanlar öldürülüyordu.
Ve yönetenlerin demeçleri
“ülkemiz bir kaosa sürüklenmek isteniyor”la
sınırlı kalıyordu.
Hiç biri
bunun karşısında
bir şey yapamıyordu.
İyi niyetli olanlara da
birileri
içeriden ve dışarıdan
buna engel oluyordu.

Birinci Milliyetçi Cephe hükümeti baştaydı
ülke adeta bir savaştaydı
yeni bir umutla
belki çare olur diye
Haziran’da seçimler yapıldı
Sosyal Demokratım diyen
ve halkçı olarak bilinen
Ecevit’in partisi
birinci çıktı sandıktan.
Hükümeti kurmak istedi
ama güvenoyu alamadı.
Böylece meydan
yeniden
sarıklı
cübbeli
sarkık bıyıklı
faşizan ve dindar kafaların oluşturduğu
Milliyetçi Cephe hükümetlerine kaldı.

Balcı’nın oğlu Seyit
tatil de olsa
İstanbul’dan uzaklaşmak
yoldaşlarını yalnız bırakmak
istemiyordu.
Balcı babasının
ve suskun annesinin
ısrarlı davetini duymuyordu.
Ablasının aldığı bileti
cebine koydu
otobüse bindi
memleketine doğru yola koyuldu
ve doğduğu yerlere dönünce
ve suskun annesine sarılınca
ve ilk okula giden kardeşini sevince
anladı ki buraları çok özlemişti.
ama ilgisini çeken
onu hayrete düşüren şey
buralarda insanlar hiç değişmemişti.
Ne sınıf bilinci
ne tarih
ne kültür
ne sanat
ne de işçi sınıfı
buralara uğramayan kavramlar
olarak kalmıştı.
Ve ne acıdır ki
hepsinin bildiği ortak bir şey vardı
anarşik gençler
bu ülkenin başına belaydı
bunu duymuş
bunu biliyor
bunu söylüyorlardı
balcı’nın oğlu seyit
bunun üzerine
kendince bir karar aldı
bu insanları
yaz tatili boyunca
bilgilendirecek
bilinçlendirecek
ve elinden geldiğince
örgütleyecekti.

Doğduğu
çocukluğunu geçirdiği köyüne gitti
her gece ayrı bir komşusunda misafirdi.
Onlara mülkiyeti
onlara üretimi
onlara artı değeri anlattı.
Felsefeyi
diyalektiği
doğayı ve insanı anlattı.
Köylüler
anlatılanları anlamadılar ama
balcı’nın oğlu Seyit’e
kapılarını
yataklarını
gönüllerini açtılar.
Ta ki,
balcı’nın oğlu Seyit

onları şok eden
kafalarını karıştıran
sözleri edinceye kadar
orada olmasından çok mutlu oldular.

Balcı’nın oğlu Seyit
sanki her şeyi anlamışlar gibi
sanki felsefe kitaplarını yutmuşlar
sanki sınıf bilincini kavramışlar gibi
onlara
yani dört dağ arasında kalmış bu zavallılara
teyzelere ve amcalara
“biliyor musunuz, Allah falan yok” dedi
inanmayın böyle şeylere
nedir bu dağa taşa
ağaca suya olan inancınız?
yeter artık uyuduğunuz
uyanın, uyanın artık! Dedi.
Köylüler
balcı’nın oğludur diye
kırmayıp dinlediler ama
o andan itibaren de
hiç birisi
Seyit’in anlattıklarını dinleyip inanmadı


DEVAM EDECEK...