Seni seviyorum..
Ne çok söylemiştim değil mi bunu sana ?
Kulak aşinalığın var.
Neden bilmiyorum ama;
böyle başlamak daha güzel oldu sanki,
daha az canım yanıyor en azından..

Elveda ve hoşçakallarını satır aralarıma sessizce gömüp,
ardından çıt sesli bir ağıtla kırılan kalemim,
aşikar ayrılığı tozlu sevgi cümleleriyle gizliyor.
Sanki ayrılık için yazılmış bir şiir değil gibi.
En çok da yazmak istemediğimden,
bu kelime oyunları belki.
Ya da seni her şeye rağmen çok sevdiğimden,
kalbim engel tanımadığından; ayrılığa rağmen.
Hem ayrılıkta ne ki ?
Daha dün peydah oldu, kim oluyor ?
Ben seni ne zamandır seviyorum,
ayrılık dağdan gelip bağdakini kovuyor..

Seni Seviyorum.
Çünkü ayrılık; seni sevmiyorum anlamına gelmez sevgilim,
senin beni sevmediğini gösterir.
Çünkü sadece sen ayrıldın.
Ben hâlâ zor ve hayali de olsa
tek başıma sürdürebiliyorum bu aşkı.
Bu yüzden ayrılığını al ve git şiirlerimden.
Zaten ben demedim ki sana ayrılalım diye,
hem hiç istemedim ki..
Peki o zaman kağıda döktüğüm hayaller gözyaşlarımla erirken,
yenildiğim ayrılığın sen galibiyetini yazmak,
neden bana düşüyor ?
Neden bardaktan boşalır gibi gözümden yaşlar dökülüyor ?
İsraf sevgilim..
Bak gözyaşlarımı silmekten ellerim buruştu,
ama yazmaktan hiç yorulmuyor..

Seni seviyorum.
Sevmekten de hiç yorulmuyorum,
sadece yalnızlık biraz yorucu.
Ve sevgilim,
yitirdiğim her sen’e rağmen seninle hiç ayrılmadık farzediyorum,
çünkü; aşk farzdır kalbe..
Seni seviyorum..

Ahmet Kastancı.