YOKLUĞUN BİR UÇURUM

sevinç tohumları ekerdim tarlalarına

hasat zamanı sararan

hüzünleri biçerdim yokluğunda

toprağa dayardı yüzünü

dağlar genişliğinde büyüyen

umut solurdu korkuluklar

demir kokan trenlerine

el sallardın küçülerek

her şey küçüldü aslında

ufacık bir nokta farz et

ben de bir nokta oldum küçüldüm

büyüyen ufukların ardından



geceyi beklemiyorum artık

yıldızları görmek için

yukarıya bakmıyorum bile

camın soğukluğu şakaklarımı dondurdu

kayboluyorum



gözlerimi açtığımda pencereye

ufacık ışıklar yansıdı

küçülen gözlerime

uzaklardı küçülen...

kutsal gelirdi koyunlarım

çoban olsaydım farz et

küçülseydim karıncalar uğruna

bazen isterdim kim istemezdi

yağmurun kokusunu

topraktan önce solumak

yaşamak bir günü

kelebek tadında bilmeden



sevinç tohumları ekerdim tarlalarına

ve tohumlar büyürdü yokluğundan

güneş de büyüdü küçülen raylarda

dağların sevinciydi

bir uçuruma büyüyen yokluğun