/yüreğindeki yer
yalnız sevgiye dair
ölümü ancak
sevgisizin elindendir/




bir okaliptüs ağacı gibiydin
korunaksız/yalnızca ışığı görünen

kaderin bıçakları bilendikçe üstünde
ruhun karışık renklere boyuyordu seni
geçmişin perdesinde gerçekmiş gibi duran
acı veren resimlerin, konuşmayan gizleri
yabancılaştırırken içindeki çocuğu
düşüncelerin gizli odalarından çıkıp
küçük dünyanı karanlık dumanıyla boğuyordu


hayat denilen nakışı işleyen ellerle
bir sus rüzgârının ortasına itildin
yarattıkları fırtınayla
gece doldu gündüzüne


ayna derinliğini bilirdi de, sen bilmezdin
akşamı getiren bakışları görmeden
sürüklendin durdun


gece türkülerini söyledin
tükenmez yokuşları aşarken
bir nefes mutluluk solumaktı dileğin


şimdi zehirli çiçek balına bulaşmış
bir ışığın nefesinde aydınlanmıyorsun
kalbinle bir, düpedüz evren
yarını olmayan sayfaları yırtıyorsun hayattan
belki bir gün, bir yer yok senin için
zaman ölüme sığınış!
almasını öğrendiğinde doğacaksın yeniden...



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı,şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir