bıçak gibi bir sonda buluştuk ya
buğusu akmadan gözlerimizin sek
içine kapanık ağaçlarla bir rüzgarda
son telaşıyla ömürsüz yaprakların
sonum da olsan bir şeyimsin ya...

büyük yalnızlıklarla dolu caddelerde
gözlerimle dokunduğum yenilgilerdesin
eksik kalan gün ışığı tebessümlerinde
paylaşılmaya aç suskunluklarda
ama en çok bende...

yorgun noktalarla çivilenir göğsüme
beni bıraktığın güne benzeyen yağmur
başucumdan ayırmadığım bir akşam şarkısı
terk eder şiirimin soğuk alnından öpmeyi
piç bir ayrılık büsbütün üzerime yıkılır...

ben sensiz öleceğim diye bir şey olmayacak
zaman izin vermedi olacak bunun adı
bir bardak suyun okyanustan derin umuduna
bir dal çiçeğin kara ormanlardan serin kokusuna
bunun adı zaman izin vermedi olacak
bir tek sözcüğün tüm dillere bedel olmasına
atılan bir tek adımın
bir ömürden başka bir ömre koşmasına...



kağan işçen