doğduğumda ağladım
gülümsedin

ürkektim cesaret verdin
ıslak gözlerimde korkularımı öptün
dokunuşlarında mutluluğu tattım
sevincim oldun yüreğimde
yürüdüm anne

farkına varmadan büyüdüm
çocukluğumu içimde unuttum
kendim olamadım anne

kolların sarmaya yetmedi
kaydım uçurumlara düştüm
incindi bakışlarım

oyuncaklarıma doyamadım
çaresizliklerimde tükendim
bebekken yaşlandım anne
damağımda süt kokusu

hayal pencerem kapandı
serçeler konmaz oldu şefkat pervazıma
çirkinlikler hüzünle üşütür yangınlarımı
bu kez çok acı hıçkırıklarım

gördüklerim anlattıkların değil
kötülükler çiğnedi altında kaldım
gerçekleri neden anlatmadın
içim kanıyor anne

gecelerimden ninnilerin firar etmiş
kirpiklerime endişeler tünemiş çaresiz
günahlarda kirlendi duygularım
gülümsemelerim is pas içinde
göz yaşlarım artık tatlı değil

oynadığım boncuklar dağıldı
toplayamıyorum anne

yağmurlar bahtıma bulanık damlar
rüyalarımda kelebekler uçmuyor
kalbim dualara susuz kaldı

beni benden çaldılar
sevmeyi unuttum anne

gül bahçeleri gönlündü
güzel kokular seninle tükendi
deve dikenleri sarmış her yanımı

yarınları birileri götürmüş
dünlerime baykuşlar konmuş
bu gün var sadece ellerimde
içinde elemler

son yolculuğunda ıslaktı gözlerin
ölümü zor sanmıştım
damlalar tebessümlerine karıştığında gördüm
hüznün benmişim meğer
kalmak daha müşkülmüş anne

bırakma diye sarıldım göz bebeklerine
omuz silktin buğulu baktın
gitmen gerektiğini anlamıştım

sevdiklerinin ıstırabı bağrında diken
sevinç ürpertilerini yutkunarak
en sevgiliye kavuşmayı arzuladın

bütün çiçekler anne kokarmış
toprağında açanlarsa sensin
başka yerde rayihası olmayan

özlemin yaktı bitirdi anne
ya rüyalarımda gel öpücüklerinle
seni bana geri ver

ya da çağır yanına
hasretimi dindir artık anne