dokuzunuzda
olmadık zamanlarda
gözlerinizi açtınız dünyaya
babanızın anlık hazzının çocukları
annenizin gözbebeğisiniz


koyun güttüğüm dağın yamacında
billur suların aktığı koylarda
bazen tandır başında
kahi sarı kızı sağarken
dünyaya açtınız gözlerinizi
yalnızdım hep birde Allah şahitti

hiç canım yanmadı
umursamadım acıyı
ve her birinizi sararken
sevgimle yurdum sizi
kalem tutmayan göğüslerimde birikirdi sevgim
sarktıkça memelerim bereketlenirdi
aş tanımayan kursağınıza değerdi hani


tam dokuz ay gözlerinize bakardım
ya aba vardı omuzlarımda ya sopa ya siz
hiç umursamazdım yükmü!
en güzelleri derdim...

ahhh ah..

yaşım doksan
şimdi bırakıldığım bu kapıda
çok canım yanıyor
biliyorum ve anlıyorum sizi
bu pörsümüş gövdem
size ağır geliyor
ağır hummalı bir hasta gibi
yeniden ve yeniden seriliyorum
her gün muazzam toprağıma..

dokuzunuzu
dokuz ay
doyamadan büyüttüm..
şimdi inanın çok üzgünüm


Varlığımla ‘’dokuz doğurttuğum’’ için size