korku kazıklarından geçiyor
artarda cepheye yürüyen anılar
hızlı ve sessiz adımlarla

büyük gerçeğin karşısında
melankoli rengine döndü bu günüm
genzimde yakıcı kokusu kükürdün

dümdüz güneşe yürüyor dizlerim
dev ağaçlarla sarılı gri badanalı evim
gözlüyor kapıda çocukluk hikayelerimi

koşuyorum onun gözkapakları altında
tellerle çevrili kanın deli aktığı zamanlardan
yağmur dinmek bilmiyor birikintiler çoğalıyor
şiddetinden damlaların yapraklarım eğiliyor

masal ağacına asılmış
dev ışıklar tırmandıkça ilerliyorlar
yaşlı kütükler yumrulaşmış kökler
kayıyor ellerimden yosun tutmuş mevsimler

yürüyor kayıyor tırmanıyorum
yapış yapış dallar suya batmış çalılıklar
ve benden daha keskin çokça yaprak var

göğsüme kadar batıyorum sulara
kapkaranlık bir yoldan geçiyorum
dönüşü olmayan dalışa

sesleniyorum anneme
yapıştı yara izi alt dudağıma kaçarken
dikenli tellerden aynalar da kırıldı
ona uzanayım derken

şimdi kent kırmızıya bürünüp
sokaklar ölüm mü çağıracak

örgütlenmiş uzun sesli çığlıklar
oysa onları saklıyordu kovuklar
tanımış parmak izimi tırtıklı uçsuz yamaçlar

anne ağrıyor bir kulağımda çıngıraklı gerçekler
diğerinde uğulduyor hala içine düştüğüm düşler

ne vakit seni ansam çınlıyor kulağım
iki damla sütünü ver sancım belki geçer

Blackless