sokak papatyası olmanı istiyorum
çocukluğumun yarısı yani
yağmur yüklü bulutlardan saklanırken
ansızın gece yarısı...

hastalıklı bir temmuz
trenler uzak çığlıklı
zeytin ekmek yorgunuyum
iğde kokularının arasındaki
o ince o en ay ışıklı düş
o büsbütün o çelimsiz gülüş
o tamamen senin güzelliğin
bana en yumuşak
bana en vefalı omuz...

hasta yatağımda
saç diplerimdeki kahırlı sızıyı
avuçlarının arasındaki
portakallı kurabiyenin
yanık tatlı kokusunda unuturdum...

kestane bakışlarından öpmek istediğimde
buz gibi parmaklarını tutmalıyım
akan kanına verdiğim ısı
ulaşmaz mı ki gözlerine?...

şimdi sokaklar gene daracık soğuk
soba boruları gene uzanıyor
çamurlu yollara pencerelerden
gene dünyanın derdi
gene kendini unutmak sancısı
sözüm ona her akşam ölmeye yatmak
ayrılık sıkısı...

teneke kutularda domates fideleri
küçük kardeşlerim gibilerdi
ve isim şehir oynamak bahanesiyle
çocuk aşklar yaşanmıyor artık
şimdi bütün isimler senin ismin
bütün şehirlerde sensin en yaman sensizlik
ve anca anımsadığımız son istop oyunumuzda
hayattı topu eline alan
düşlerimizden vurulduğumuz...





kağan işçen...