Bütün köprüleri kurdum gözlerinin ve kirpiklerinin arasına

Dolaşarak keşfini tattım dudaklarının

Adını bir fahişe gibi yalnız düşündüm gecelerde

Yarıçıplak umutlarımı senin sokağında yitirdim

Kan kokan parmaklarını sıkarcasına

Yani tam anlamıyla sen bu değildin aslında

Senin ellerini tutmak isterdim doyasıya

Kafiyeli kelimelerinde kifayetsiz kalışını

Ben senin en çok bu yanlarını severdim

Şimdi hangi hasretinde hatırlamalıyım seni

Unuttum...

Bütün köprüleri yıktım gözlerinin ve kirpiklerinin arasından

Ve bu kadar aniden olmamalıydı

Buluşup, ayrılığımız

Adını bir daha düşünmem artık haylaz sessizliğinde...



( İBRAHİM YALÇIN )