Parmak aralarımın paslı boşluğuna bakıyorum.
doldurulması gereken bir yar’a gibi,
bandının da seni seviyorumlar olduğu..
hiç kanamadı
ama acıyor.
yalnızlık çizdi belki de,
silinemiyor,
öpünce geçmiyor..
bu yüzden ellerim
platonik öpüşler kusuyor duvarlarıma.
kırmızılığından görüyorum pürüzlüğümü.
Duvarlar da yalnız.
’ne kadar da yalnızım ben’ diye baktığım
aynam oluyor gecelerde..
kendi boşluğumu görüyorum,
kendi gölgemi..
ışık vurdukça bedenime,
gölgem çıkıyor bedenimden.
hem de ruhuma yakın bir yerden.
canım acıyor..
canım, iyi misin ?
canım, değilsin.
çünkü canın değilim..

gölgem benden farklı bir şekil duvarlarımda,
gıcırdayan parkem de haykırıyor aslında..
sustum.
ağzım bozulabilir,
kendimi tuttum.
tamir etmem gerek dilimle..
dişlerimin limonunu sıkan bir öfke,
belirsiz..
ekşimiş bir surat ifadesi,
şekilsiz..

hâlâ asılan yüzüm
duruyor gamzelerimde..
cesette birden beliren ölü bir gülümsemeyle
yalnızım,
gölgemle bile..

Ahmet Kastancı.