bir de baktım ki, ben bıraktığım yerde yokum, gitmişim
daha uzağa, daha batıya ve gittikçe daha soğuk ellerim;
uykularım daha kısa ve gördüğüm düşler daha vahim,
daha derin su çektiğim pınar, daha dik hedef tepelerim;
sesim bile daha yalnız ve daha yabancı bana, yanıtsız
bırakıyor haykırışlarımı, kaçıyor benden bir zamanki
o şımarık kız gibi –inadına güzel ve o kadar günahsız-
ki bugün de bir gençlik ikliminden aklıma düştü sanki
ve bir de baktım ki, müthiş çoğalmış küf sarısı lekeler
hiç solmayacak sandığım gönül bahçemin güllerinde
-yediverendiler, güzellerdendiler, özendirenlerdendiler-
oysa çiy değil bir çığlıktı titreyen şimdi kirpiklerinde
ve ben dokunamadım onlara, silemedim, silemezdim,
çünkü ben, önceden bıraktığım yerde yoktum, kendimi
yitirmiştim uzak mesafelerde ve bu ben o ben değildim,
çok daha batıdaydım ve ovuyordum üşüyen ellerimi.

esiyordu rüzgâr, çöküyordu akşam, artıyordu karanlık…
bir de baktım ki, kendimi aramanın anlamı yoktu artık.