-sefalet ve unutulmuşluk içinde ölen
gençliğimin ünlü oyuncusu Mesut Engin’e-

genç kızların eski jönü işte yok artık,
yaşam setinin küskünü terk etti seti.
önceden hayranları ona koşarken sık sık,
sonradan ilkin felek tuttu restini çekti.
ne yeryüzü karardı, ne gökyüzü ağladı,
sadece yalnız kalan bir kedi miyavladı.

boğuk bir sala sesi gürledi arkasından
bir nefretin bitmeyen yaylım ateşi gibi,
müezzin de ölenin hasmıydı anlaşılan
gördükçe kadınlarca bunca sevildiğini.
setin yakışıklısı bilmeden bu nefreti
dört kişinin omzunda dünyamızı terk etti.

ardından kirli perde savruldu bir el gibi
artık açılmayacak pencerenin camından;
bacasız bir barınak öz dilince inledi,
yalnızlık tuhaf baktı sükûtun mihrabından.
gerisi aynılıktı, bu aynılık korkunçtu,
çünkü orada setin yakışıklısı yoktu.

bugün salt dört kişinin omuzlarında gitti
sürükleyip maziden en hırslı bakışları,
anısının izleri belki son kez titretti
en tatlı hayallerle uyuklayan taşları –
bayılırlardı hani onu görsünler diye
ayaklarını her öpüşte ölsünler diye.

eski yakışıklısı setin terk etti seti
kefenlenip aşkıyla bakire hurilerin –
hani her biri kendisini ona hapsetti
ve soldu vazosunda bitmez beklentilerin;
çünkü o – düşlerin en hoş, en ışıklısıydı,
çünkü o – tüm ülkenin en yakışıklısıydı.

âşıklarıydı belki, kendinden önce gidip,
onu öte tarafa çağıranlar ısrarla.
sıyrılıp gururundan, bencillikten silkinip
pişmanlık hançerinin açtığı yaralarla
setin yakışıklısı söylencelerle gitti
setin yakışıklısı bu dünyayı terk etti.