"İnler mi nağmeler
Kaval sesiyle "



İnler mi yürekler
Bir kamışın acı sesiyle
Derede akan teniyle
Bilinmez bir şarkı söyler
İçimdeki hücreler


Rüzgara karışır her nefesim
Yakarışımdaki son sesim.
Sol yanımdaki mahsun resim,
Bu tendeki can, değil benim,

Suya dokununca sivrilmişim
Dere kenarındayken derilmişim
Ocaklarda yanmaya verilmişim
Terleyipte yüreklendirilmişim
Ateşlerde yanarken dirilmişim
Ben bu AŞK için delirmişim

Ben yanmaya gönül vermişim
Sözüm sükunet, sen konuş ermişim

Şimdi kamış doldu bir nefes ile
Şimdi dereye de eşlik eder bin heves ile
Doruklarımdaki karlarım erir
Dallarım semada sükuta erir
Benim ruhum, Rumi ile yeşerir


Ey şimdi söyle bana dervişim !
Ben burada neymişim ?
Var mı ki bu dünyada başka bir işim ?
Ben bu boynumu senin için eğmişim.
Nefesim bırak çıksın,içi boş neymişim


Boş bir neyin içinde, boş bir nefes imişim.
Nefessem ,neysem ;bırak çalsın neyim !
Şu koca dünyada ben neyim/ki...!











Ayşe KARAN’ a itafen yazılmıştır geçmiş olsun Anneme....