Her akşam düşlerle ağlardı gözyaşlarım
Kaybolan yıllardan sonra düştüm dalgalara
kurak ve yaralı kuşları ezberlemiştim
Her kalkışlarında gökyüzüne
yüreğimi onlarla sürükledim

Bozuktu akşam sefaları ve yenilmiştik ayrılığa
Bir fasıl, bir kenevir tohumu,bir de katran kokusuydu akşamlar
Ben çocuktum daha hiç sevmemiştim
Aşırı bir dozda bir kenti arzuluyordum
Kelebek kanatlarında özgür bakışını en çok
O narin gözlerini uzun bir aradan sonra görmeyi
Seni yazıyordum seni
kimsesizliği bir de ilaç kutularına
Tedavisinde bir kalbin öldüğünü bile bile
Ve işte bitiyor umutlarım yorgun bir istasyonda
durunda bir bakın ben sevmeyi bilen bir çocuktum aslında
öyle yitirilmişcesine
VE AŞK AFFETMEDİ ÇOCUKLUĞUMU...



( İBRAHİM YALÇIN )