“ Çiçek Açtı Tüm Acılarım ”
“Budandıkça güçlenir ulu çınarlar
Şafaklar ağardıkça
Boğulur karanlıklar
Kalkar üzerimizdeki sis perdesi”

Bir kaçak gibi sığınırdı
Avuçlarına ellerim
Gözlerinde kaybolurdu gözlerim
Sözcüklerim, dans ederdi sana akarken
Sarardı bizi akşamlarına
O şehir
Erguvan rengiyle…

Yüreğimin kumsalına vururdu
Güz sesleriyle çağıldayan bir nehir
Sonra
Alıp götürürdü dalgalar
Düne ait ne varsa

Mor kaftanlı ay dokunurdu
Sihirli parmaklarıyla geceye
Açılırdı göklerin elmas kilidi
Ve savrulurdu içimden birer birer yıldızlar
O masallardaki gökten düşen elmaydı sevgi

Görüyorsun işte
Upuzun, kapkaranlık gecelerde
Yaşamdan düşmüş bir düş sığınağıydı
Gülmek dudaklarımızda

Gelincikler gibi coşup gel
Yüreğimin başak tarlalarına
Uzat dudaklarını
Tut ellerimi
Aşka susamış toprağı öpercesine bak
Bir hasret çöktü yine
Gözlerimin içine

Benim işim yeşertmek sevgiyi
Baharda patlayan tomurcuklarda
Dudakların kabuğunda çatlayan nar
Rüzgârda titreyen buğulu şafak
Sevgimizde kinimizde kor ateş
Yıldızlar üşüyor bak
Bir udun kırık tellerinde

Bu yol buraya kadar
Boşuna bunca sancı
Kırmalıyım dirençlerimi
Yerleştir gökkuşağına düşlerimi
İncin olayım okyanuslarda

“Yalnızlığın rozetidir
Gün dönümlerim
Anların yakasında
Parlayıp duran”

Anadolu kadar mert
Anadolu kadar sıcak
Koca bir yürek sol yanımda
Gel sevdalım
Benim mangal yüreklim
Yalan değil bir başka mevsimi yaşıyorum
Çiçek açtı
Tüm acılarım