keman sesli mevsimlerle ağırladım
saçlarının en süzgün hallerini günahsız
sitemsiz deniz akşamları kadar laciverttim
gör diye bir böceğin bile hakkını vermeden
uyumadığımı sevdana...

çağcıl değer yargılarıyla savaştım
beynamaz soytarılıktı kabullenmek
müzik kutusuna benziyordu ağzın aslında
ve aslında çıktığım isimsiz yolculuğun
sözsüz şarkısıydın canlandın soluğumla...

kirli gün batımlarında
karanlık soğuk apartman hayaletleri
mahalle aralarında
anı anını tutmayan ilk akşam kederleri güvercinlerde
çocuk mutluluklarıyla açılan her kapıda
duracak gibi oluyor yüreğim
hangi umutta kahve rengi gülüşün?...

uzak seslerle eğleniyor korkularım
çıplak gövdeli ağaçlara bile muhtacım
kömür kokulu yoksunluklar yağlı saçlarımda
ayaklarım götürmek istemiyor beni evime
olmadığından emin olduğum tek yere...

siyah bir titremek oluyor mevsimsiz
gençliğimle demlediğim o derin şaşkınlık
tutunduğum her dalgınlık ayrılık adına
ölüm de olsa senin adına olsunlardaydım
yaşadım senin adına kendi adıma ölüyorum
ilk defa unutarak adını...



kağan işçen...