Feryatlar, sessizliğimin saltanatını yıktı…
Aşksızlıktan içim dışıma çıktı…

Dediler çirkinlerdir, aşkı kutsal sanan.
Her şey sevdaya dairdi, alem bunda mutabık.
Muhatap kayıptı, ya da hiç bulunmadı aranan.
Şair, bilinmezlik sandalyesinde sanık.
Serüvencilerdi, histerik sevdalara yakalanan.
Akşam üstleri, yürek gök kızıllığından yanık.
Ben mi ? Şu gecelerin bağrında hece hece yanan.
Zamansız gözyaşlarımdır, şairliğime tanık.

Kelimeler, ayrılıktan dem vurmamdan bıktı…
Aşksızlıktan içim dışıma çıktı.

Dediler cahillerdir, görür aşkı vuslattan ibaret.
Ha bire yalnızlık kıyısına, firaktan dalgalar vurur.
Ayrılık yalanından, hakikati okumaktır maharet.
Sevgilinin yokluğu, gelip göz bebeğine kurulur.
Yalnızken titremeden, aynaya bakabilmek cesaret.
Anılırken sevgili, kalp dudaktan evvel kurur.
Düşündükçe çırpınır insan, ruhta kilitlenir basiret.
Gün doğsa da artık, zaman aşık için çoktan durur.

Sessizliğim, sensizlik ülkesine kurdu tahtını…
Gördü gecede aşıklar, içimin dışıma çıktığını.