Kimse/Siz/liğimi kendime,
benliğimi sana
seni de göz çukurlarım da biriktiriyor kader...

Cehennem sıcaklığındaki bir kaç damla suyun ,
Amentüsüyle ıslatıyorlar sensizlikten kirlenen tenimi.
Matemi uzak diyarlardan duyulan , köhne bir şehre defnediyorlar hiçliğimi...
Münker ve Nekir melekleri sen/li sorularıyla ,
sensizliğimi ispatlamaya çalışıyorlar adeta.
Rivayetler , hakikatleri gün yüzüne çıkarıyor;

meğer ne çok severmişim seni...

Yokluğunu varlığıma armağan ettiğinden beri ,
sana olan özlemim bile çok özledi seni...

Şizofrenik cümlelerin gizli öznelerine bürünüyor ,
adının yanından kovulan ismim.
Sonu gelmiyor dilimdeki hicaz küfürlerin.

Gittin,
bıraktın ya ellerimi...
kentteki herkes sana benziyor sanki.
Bizden , ikimizden arta kalan hayaller düşmüyor yakamdan.
Nerede avaz avaz ağlayan bir çocuk görsem,
Sana yıkıyorum bütün suçunu , günahını.
Senden izler taşıyor kaldırımlar.
Her santimetre kareye özenle işlenmiş gibi ayak izlerin.
Otobüsün ilk koltuğunda oturan bayanın saçları saçlarını andırıyor ,
markasını bilmiyorum ama kullandığı rujun tonu dudaklarındakiyle aynı.
Ulan bütün kadınlar aynı mı kokar ?
Yanından geçerken sızlıyor burun kemiklerim.
Hani utanmasam sen deyip sarılacağım...

Gözlerimdeki sonbahar senden bahsediyor üvey kalan bebeklerine.
Yitik şiir senfonisinden ,
hafızalara kazınan dörtlükler dudaklarımdan düşerken,
yalnızları oynuyor sessizliğim.
İkimiz için bir kaç beden büyük değil mi bu ayrılık.


Hem söylesene duruyor mu cüzdanında hala resmim ?
’ Arada bakıp onunla konuşuyorum,
duymasan da hissettiğini biliyorum ’ derdin
Kulaklarım çınlıyor bu aralar, dayanamıyorum.
Yakındaysan gel.
Harflerin boynu bükük kaldı gidişinle
Hatır , gönül saymıyor kör olası heceler
Hadi göster marifetini ’ çık ta gel ’
Hadi göster marifetini ’Çıkıp ta gel’...


|Doğan Yücetaş