sigaramın dumanına sarsam saklasam seni.
gitme , gitme...
gittiğin yollardan dönülmez geri diye bir türkü tutturmuşum.
dilime dolanmış , pelesenk olmuş.
parmaklarımda sırıtan sigaranın tütünü dumanı hürmetine,
bayram ediyor ciğerlerim.
adımlarım beni o yolun sonunda , duvarında seni çok seviyorum yazan sokağın başına götürüyor.
günlerden yine bıraktığın cumanın ertesi aylar birbirini kovalıyor...
beklemek diyorlar adına böyle iç çeke çeke.
adını zikrederek.
mevsim sonbahara dönüyor yapraklarından kurtulmaya çalışıyor sanki asırlık çınarlar.
adını anıyorum ansızın.
seni düşlüyorum özlem diyorlar adına , şehrinden şehrime uzanan gökyüzüyle ölçüyorum özlemimi...

Kimseye anlatamadım, sessizlik mühür oldu dudaklarımda.
Her şeyi geçtim de...
basıp geçerken bu şehrin yüzüne hasret sokaklarından hiç düşünmedin mı?
Nasıl yaşar o bensiz?
Saçlarına dolan akları ben olmazsam kim tarar ,kim paklar cennet temizliğinde diye.
Yerle yeksan edip gök yüzünü bir avuç avuntu bıraktın.
parmaklarından yoksun, kırışan suratıma ve görmeye gönül koyan gözlerime.
Bir de yetmezmiş gibi yağmur yüklü bulutlar sıraladın ardı arkası kesilmeyen.

Dudaklarından dökülen her cümleye ayet derinliğinde tamah eden ben şimdi dert eder oldum yokluğunu.
Yüreğim yetim, dudaklarım öksüz, parmaklarım semada Şehadet ediyor seni bana yâr diye yazanın varlığına.

Yokluğun hüzün.
Yokluğun kabuğunu eşip her sabah kalbime üşenmeden merhaba diyen bir yara.
Yokluğun akla zarar bir matem,
Zılgıtımın en derin çığlığında.
Özledim diyemeyişim kalkıp sana gelemeyişimden.
Dilek tuttuğun yıldızın tebessümünde ve dilinden yüreğine düşen dileğin sessiz vaveylasında özlemim anla!

Oysa benim anlayamadığım şey koskoca dünyayı nasıl sığdırdın ufacık şehrine?

Ardında yaşamam için bıraktığın hatıralar tuz basıyor yarama.
İyi ki diyorum canımı acıttıkça hasretin , iyi ki sevmişim seni..
Öyle üç kuruşluk bir kalemle beş satırlık ucu yanık bir mektup değil.
Bilakis bende unuttuğun, ucunda parmak izlerini barındıran bir kalemin iç çekişinden seslenişimdir bu.

Doğan Yücetaş