Yalnızlık Allah’a mahsus.
Fakat Adem kadar yalnızım.
Öyle kalabaliklarin içinden geçerek , sessiz bir şarkının notalarından ılham alır gibi değil.
Büsbütün , savaş sonrası talan edilmiş bir ülke gibi.
Varoş sokaklardan yükselen küfürler , viran şehirler kadar yalnızım.

Sen tükenmeyen kalemim, bitmeyen çilem,
Hazin bahçemdeki tek gül,
Sen yaşayacağım ömür...

Fakat;
Yalnızlık benim alın yazım.
Çekirdeği acı bir meyve gibi yasak!
Suyu dudaklarımda harama dönen,
Şarap kadar günah.

Ve ben ;

Adem kadar yalnızım...

Kandil katrani düşler karışmış gecelerime.
Düşlerim karartmiş yıldızları.
Karanlık kadar yalnızim, Adem kadar çaresiz.

Bir yastik var elimde , bir yorgan.
Bir koku var üstünde Havvayı anımsatan.
Bir kolye, bir saç teli..

Dağlar var önümde , surlarla çevrilmiş sıra sıra dağlar.
Yalnızlığım kadar günahkarım.
Yaşadığım kadar fani cennet yüzü görmez bedenim.
Ben gözlerimden acizim.
Adem kadar yalnızım.

Biliyorum Havva kadar yalnızsın, Havva kadar çaresiz.
Yastığında bir koku.
Bir yüzük , bir düş...
Düşlerin kadar yakınım kirpiklerin kadar uzak..

Avuç içinde gizlenen izler gibi,
Dudaklarım hala sıcak.

Fakat Adem kadar yalnızım.
Kalabalıklar ve sessiz notalar bize tuzak.


Doğan YÜCETAŞ