Benim


Sen gülüp oynarken bende ağladım
Gelip görse idin halimi benim
Ateş attın ciğerimi dağladın
Yedi yerden kırdın belimi benim

Ben senin derdinle bu hale geldim
Neşemi yitirdim kederi buldum
Yirminci asırın Mecnunu oldum
Leylam terk eyledi çölümü benim

Ağla Denizer’im gülme dedin sen
Aksın gözyaşların silme dedin sen
Sakın düğünüme gelme dedin sen
Böylece bağladın yolunumu benim


Muhlis Denizer
*

1954 yılında Sarıkamış’ın Köroğlu köyünde doğdu. Asıl adı Muhlis Deniz’dir.

12 yaşındayken ailesiyle birlikte Ankara’ya göçtü. Küçük yaşlarda ilgilenmeye başladığı aşıklık geleneği ve şiirle bu dönemden sonra daha da yoğunlaştı.

1972 yılından itibaren Aşık Reyhani’nin yanında çıraklık yapmaya başlayan Denizer aşıklık geleneğini ve bağlama çalmayı öğrendi.

Askerlik dönüşü bir devlet dairesinde çalışmaya başlayan Aşık Denizer, zamanla Türkiye ve Türkiye dışında çeşitli şenlik ve yarışmalara katıldı ve giderek adını duyurdu.

Şiirleri değişik gazete, dergi ve araştırmalarda yayınlanan Denizer, türkülerini yorumladığı 20’nin üzerinde albüm hazırladı

--------------------------------------------------------------------------------
.....................................................................
)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(((-290-)(-)(-)(

Eller sevdiğiyle seranattayken
Hiç tutan olmadı elimi benim
Sarmadan aldılar elimden sunam
Açmadan soldurdu gülümü benim

Başka dilberlerle varıp tanışmam
Ölsem de kahrımdan sorup danışmam
Bundan gayrı sevda üzre konuşmam
Öyle ki lal etti dilimi benim

Her an,her dakka sesin özlerim
Kendime bile bak geçmez sözlerim
Uykuya hasrettir şimdi gözlerim
Silen yok gözümden selimi benim

Ufukta kızıllık güneş sönerken
Yalnızlık duygusu omza binerken
Her akşam kuş gibi eve dönerken
Bekleyen olmadı yolumu benim

Diyorum bazende sana n’oluyor
Benimle birlikte sevdam ölüyor
Nerde bir çift görsem gözüm doluyor
Bu sevdalar kırdı belimi benim

Suna oldun sende Tuna’da,Nil’de
Bir türkü oldu adınsa dilde
Hasreti kor oldu deli gönülde
Her zaman kırdılar dalımı benim

Lüzumsuz acı var bahar yazımda
Güç takat tükendi artık dizimde
Hiç vefa kalmadı dertli sazımda
Koparıp attılar telimi benim

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz