uykusuz kalktım uykumdan yine,
tahammül edilmez bir baş ağrısı istanbul,
kimsenin günaydın demesini bile istemiyorum.
ne sabahımın,nede şeriflerimin hayır olması mutlu eder beni
evin tüm musluklarını kırıp,yüzüme bakılmasın istiyorum
ama ev emanet,korkuyorum.
ve affedilmeye zorlandıkca ben,kendimi istemiyorum.


evden cıkarken,astığımız port mantodan da almayın bu sabah beni,
düzügünse dış halim,dağınık asın askıya.
hatta elinizden geliyorsa,kurban edin beni bir eskiciye,
mümkünse yazıp beğenmediğiniz şiirler gibi,yırtın her yerimi,
ama yüzümü aynaya cevirip bırakmayı unutmayın.
kapıyıda,dün gecem gibi kilitleyin.
ve evden çıkanken siz ardımdan,bense kendi yüzüme tüküreyim.

son sözü söylemediyseniz siz,
öldürmediyseniz mazinizde henüz beni,
ve hatıralarınızı ciltleyip bir rafta unutmadıysanız,
ki unutmamışsınızdır.
inançsız ve kimsesiz olmadığını söyleyin anılarımızın,
sonkez seni seviyorum deyin istanbula,
çünkü hayat,istanbul anıları olmadan da yeterince çekilmez.



ünal
24.11.2011