Yüzünü yıkadığın çeşmede sen akıyorsun
Her sabah özleminle yanan gözlerim ıslanıyor
Usulca dokunup okşadığım saçlarında
Benden bir şey kaldı mı bilmem ama
Ben hâlâ sen kokuyorum hasret hasret
Geceyi seninle doyumsuz yaşarken
Başlıyor hasretinle dolu yeni bir gün
Süzülürken güneşin ışığı penceremden
Yüzün günümü aydınlatıyor
Odamda soluduğum hava,aldığım nefessin
Sen kokuyor vazodaki bütün çiçekler
Volta volta basamak basamak tüketseydim
Sana gelen yolları
Bu ne bitmez hasrettir
Bu ne tükenmez ayrılıktır
Ne giderilmez susuzlukmuş sensizlik
Omuzuma yaslandığın o an
Heykel kalsaydım
Bir ömür odanda tutsaydın da
Masa süsü olarak bulunsaydım
Tükendi sanki beni sana getirecek yollar
O nasıl yakıştı giderken dönüp bakışın
Senin yanındayken anlamı vardı aşkın
Kor bir alev kuşatmış yakıyor
Gönül bahçemi hara çevirmiş
Nasıl bir hasrettir ki bu Ey Yâr
Bütün zamanımın bestelerini hüzzama çalıyor
Sen yoksan yanımda aşk neme gerek
Hep sana kalkıyorum sana yürüyorum
Günde kaç kez izlerinde seni yitirip
Düşüyorum
Sana bakmayan gözü göz diye taşırmıyım
Beni de alıp ne varsa senden ayrı kalan
Çakıyorum dibine kibriti
Kendimle yakıyorum
Hüsrana kurulu saatlerimin
Acılara çalmadığı an mı var
Son nefesi maziye yazdım,
Geçmişine çukurlar kazıyorum.
Kırdım aşka mısralar yazan kalemi mi
Şu yaratılmış koca alemde
Yazılacak senden başka aşk mı var?
Yokluğunda gökyüzü mateme döndü
Taşıdığı nem hasretindendir.
Sesimin buğusu,yüreğimdeki deprem
Ağladığımı aklına getirmesin
Seni özleyince biraz da böyle olsun.
Çok zaman kaybetti ömrüm ayrılıktan,
Bil ki her isyan yalnızlıktan,
Sabır,gönlümde mekan kursa da ,
Birazcık sitemi çok görme bana!

Mehmet Zafer