o yok kim bilmiyorum ama ona ölesiye aşığım işte
olmayan biri
içimdeki aşk arıyor onu

yıktık tüm değer yargılarını
tersine döner dünya meşgul tüm gezegen
aşk var kişi yok
akşamüstünün olup efkarın olmadığı gibi
güvercinin olup göğün olmadığı

makamsız bir şarkı gibi acı çekmek
kendinden nefret eden bir aynaya küskün
acı çekmek
ekmek arası cennet düşleri katıksız uçmak isteği
acı çekmek istanbulda ağustos sonu
zaman en büyük ihanet ömre
ağaçların hışırtısı bu ben değilim
ağaçların hışırtısı bu huzur istanbul

evler üstüste yığılı gözlerimde
bakış açım daraldı bir sen istanbulda
yığınla gri ve tatlı akşam sarısı
boşvererek mutsuzluğu
ağaçların evleri sarıp sarmalamasını dinle ey gönlüm

aşk var kişi yok
uğultulu bir yatmak bulutların üstümden gelip geçmesine
minareler dargın
neye baksam sen yoksun
ben yakışıklı suskun
koşan çocuklar
ihtiyarın ölümü kabulle bekleyişi
neye baksam kuşluk uğultusu

daha ben çocuğum
daha komşunun karısına aşık
yapışık evdeki hasta ışıklı sevda
dargınlık dünyaya tüm evrene
kırmızı çiçekli lastikli don
karşılığı bilinmeyen gri
başımda oynaşan kimliksiz bu öğle sonrası
istanbulda
ölümüne anlaştığım bu baş ağrısı
gecekondu çocuklarının saf hüznüyle
karşılığı bilinmeyen sokak kuşlarının umarsızlığı


kağan işçen