...
...
...
gün soluk siyaha dönerken şehirde
akşam sessice yol alır güne doğru
bilirsin ki gecedir sonu




yorgun adımlarsın
kahır sokağının yoksul kaldırımlarını
gökyüzünde gri bulutlar
ve unutulmuş birkaç insan yüzü
merhabasız bakıp gidersin




aradığının ne olduğunu bile anımsayamamaktan muzdarip
soran bakışlarla hem sana hem kendisine
dönüp durur orta yerde bir garip
bir kaldırımdan ötekine yürür
sonra düşünür döner geriye bir acaip
kızgındır söylenir küfreder
kimbilir kime neye
durmaz yürürsün o kalır geride




unutulmuştur
o insanlar gibi kaldırımlar da
kahır sokağında yaşarken ölmüşler yaşar
hepsinin bir başka türlü zulümdür hikayesi
çiğnemeden geçemezsin
alın yazıları kaldırımlarda yazar




kimbilir kimlerin sapık ruhlarına yenik
üç beş garip kimsesiz
kader mahkumu candır hepsi hepsi
kahır sokağında
unutulmuş bir insanlıktan arda kalan
yalnızca ölü ruhlarıyla
can çekişen bedenlerdir kan içinde





neyi bulsa pazarlayan
ciğeri beş para etmez takımınca
kıyasıya pazarlanmış
insan yıkıntıları arasından geçersin
şehrin ışıltılı şen kahkahalarına doğru
insansı yüzler ararsın nafile





ya bir başkasını
ya da kendini pazarlayan
gözleri yarı baygın
ayyaş, serkeş aklı başından alınmışlar arasından yürürsün
gözlerinin içine bile bakmaktan çekinirken
kanı beş para etmezlerin elinde
hırpalanmış kanlı hayatların feryatları arasından
kenardan usulca süzülürsün
gecenin karanlığına doğru





her yerde devletin güvenlik güçleri
her adım başı devletten bir iz vardır
düşünürsün sonra
-bunları devlet asla unutmamış
-devlet gözetiminde katledilmiş bu ruhlar
demekten de kendini alıkoyamazsın





yalnızlığa terk edilmiş
çaresiz bunca insan
çürümüş bedenleri
ve ölü ruhlarıyla dolaşır şehirde





gecelere lanet edersin bir kez daha
insanlığı ararsın ümitsizce
gözlerinde sapık ruh pırıltıları
ve şehvet düşkünü aşağılık birkaç pazarlamacı dürzü
birkaç hayvandan başkası yoktur işte





yaşadığın şehirden de nefret eder
kadere isyan edersin sonra
-“hayat buysa, ben yokum” dersin …
Geceler uzundur şehirde
Ömürleri bitirircesine uzun





Şerefsizlikleri şeref sayan
Bir kısım insanların elinde
kıyılmış insan hayatlarıdır geceler
bu şehirde
insansı hayvan yavrularının elinde
kan gölüne döndürülmüş hayatlardır geceler





sonra bir vitrin önünden geçerken
gözlerin televizyona takılır
bir reklam dır konuya tam icabet eden
" hayat paylaşınca güzel "
bu mudur hayatı paylaşmak?
diye söylenirsin kendi kendine






gözyaşları çoktan kurumuş
hayatları çalınmış mazlumların
ruh ve bedenlerinin pazarlandığı
çirkeflere bulanmış
kimsesiz ve çaresiz
leş kokan
biraz ayyaş
biraz tipsiz
biraz karaktersiz
ama kesinlikle kadersiz
insan mezarlıklarıdır işte
bu şehirde geceler ...








Mert YİĞİTCAN
27 11 2011
beykoz / istanbul