bilir misin; geceler neden ürperirler
endişe’nin kolları sarınca yüreklerini,
ay hangi karanlık yanlarını ışıtmak için
çırpınır durur leylin ağuşunda,
yıldızlar hangi sevdâlara kırparlar gözlerini,
hangi hasret yakıp kavurur güneşi Leyl-i cân
bir hâr’ın kucağında?!...

yağmurlar hangi hicrânın göz yaşlarıdır ki
süzülürler hazin hazin
toprağın yanağına,
erguvan vaktinin yüzünü kızartan
hangi günâhıdır,
ırmaklar nasıl boğulurlar içli bir inleyişle
kendi yataklarında,
rüzgârlar başlarını neden taştan taşa vururlar
çılgıncasına Leyl-i cân
ve tutturdukları çığlık hangi vurgunun âh’ıdır?!...

dağlara mağrûr başlarını eğdiren
hangi kelebek kanadıdır
ki; depremler patlatır yüreklerinde,
ya dumanları hangi yangınların feryadıdır leyl-i cân
sararlar çepeçevre?!...

eğer yaban değilsen hal diline
okuyuver bir soluk duruşumu
bulacaksın hepsinin cevabını bende
anlayıver gayrı Leyl-i cân
bu hazin savruluşumu!...

eğer bilseydim bunları ben ben’den çalınmadan
ben ben’den kopmazdım,
bende’lik hâle’sini takmazdım yüreğime
süzülüp girmezdim fütursuzca Leyl-i cân;
mukaddimesi bir baygın bakış,
bir gül rengi tebessüm
ve bir de
dil vâdisinin efsunlu çiçekleriyle bezenmiş
bir serâbın koynuna!...

âh ben ben’de değilim Leyl-i cân
bende’yim şimdi;
kelebek kanatlarıyla örülmüş
parmaklıklar ardında!...