bu kadar harebe olmasaydım
kimse yıkmayacaktı duvarlarımı
kelebek ömürlü zamanı parçalayarak

merhaba güzel insan tebrikler
yine fulya çiçekleri gibi dağıtmışsın kendini kasım ayında
yine harika bir şiir olmuş
sen de benim gibi bazen yüreğinde biriktiriyorsun yalnızlıkları
sonra birden patlıyorsun
ne yaparsın yürek düşünce bazen şiir yollarına
yaya kalınca insan bir başına
yaz yaz bitmiyor
git git bitmiyor uzaklar
ne diyeyim ustam yüreğinize sağlık
ama bir şey daha diyeyim
günlerce son şiirime bir isim bulmaya çalıştım
yaklaşık iki aydır aynı şiirle uğraşıyorum
tam ismini buldum dedim PANDORA
sonra burada görünce affınıza sığınarak tam içime sinmese de
sayfanızda paylaşmak istedim
ama eğer sakıncası varsa da hemen silerim
aşkla kalın
yürek yangınınız içinizdeki buz dağlarını eritsin ustam
sağlıcakla kalın

PANDORA

hayatın her alanına öyle bir kök salacaksın ki
azrail seni sökerken can   verecek
           Hasreti isa

aşk da
kıyamet kadar yakın olmalı  insana
istediğiniz kadar sevin
göz hapsindedir akvaryumdaki balıklar

karanlığın avuçlarını ay yakar da
dudaklarına dokunur kadın
bir nar gibi çatlar döl yatağı
aslında senin karşında gülümsemesi kuru bir çocuktum
hangi rüyaya yaslasam başımı memelerinden kan damlardı
doyumsuz bir piç kurusuydum
tanrı babamı annemle ödüllendirmiş
benimle cezalandırmıştı
bu yüzden göremedi gelinlik kızının yanaklarında
her mevsim siyah güller açtığını

ellerinde hep o ıslak mendil
kurumayı bilmezdi dudakların
hangi akşamı aralasam 
bir film düşerdi perdeye
herkes kendi tonunda sever beyazı
sen ölüm renginde
kalbim iple çekerdi zemheriyi
seni dudaklarımın kıyısında öptüm
teknenin iki küreğinin dalgaları öptüğü gibi

yürek düşmüşse aşka yana yana soğur
sen yana yıkıla özgürlük gülü
yazları devir üstüme yazları
ben yaza yaza  evvel zamanları



aynalara göre ben bir ölüyüm yasalara göre kaçak
bir solukta hangi yanardağı söndürebilirsin kendinden başka
düşme yollara yollar tuzak PANDORA

aşk bütün tabuları baştan çürütüyor
ne derya olabildin ne de deniz
oysa bir damlaya hasret gider bedenimiz

uzak bir kıyıda vedaların dolaşır kimsesiz
aklın yangınına yakalanır düşler 
sular dudaklarında dalgalanır 
eski bir fotoğraftan çocukluğun düşer masallara
uyan uykulardan bu rüya sana  göre değil PANDORA

esmer bir acıyı giyinirsin üstüne
göğsün yerinde durmaz bir guguk kuşu
parmakların kuma çakılmış bir uçurtma
kadınlığın kanatlanır uçar 
git bu ömür sana göre değil PANDORA

her insan bir kez veda eder hayata bin kez merhaba

şarap sen ve şarkı
sensizlikle üşümüş ömrümün kıyıları
bütün haylazlığımı susturuyorsun bir ıslıkla
yaz yağmuruysa bu gözlerindeki ıslaklık
bakma ardına
git bu aşk sana göre değil PANDORA

bir gün de düşlerinde akşam olmasa şaşarım
kadınlar hep yalınayak yürürler kaldırımlarda
çıplak dudakla öpüşürler
her aşk bir yara 
k/adın sözün düğümlendiği son nokta
git bu imgeler sana göre değil PANDORA

her yeminden sonra çarpılan biriyim
seni sevmenin dışında demek ki yalanım
her mermi bende soğutsun ateşini
yeter ki ölmesin kuşlar
en büyük uçurum içimizde
her dalga dağıtarak vuracak seni kıyılara
yumma gözlerini
öteki yüzü  yok bu yüreğin
gördüğün kadarsın PANDORA

her sevişmede yeni bir şeytan doğuracak kadar ustaydı rahmin
ten tetiği göğüslerindi kendimi kaybettiğim
sende son bulur bütün sınırlar 
bezen en sıcak renkler donar da
hayat bir oyunsa perde her an kapanır
bu çocuk senin ölüm meleğin PANDORA

ellerim sadece kuş ölülerini taşıyacak kadar küçük yapılmıştı
bu yüzden tanrı görmezlikten geldi dualarımı...

İsa İnan