Yıldızlar bir yağmur misali yağıyordu üzerime
Gökler yıkılıyordu hayal dünyamın penceresine
Ağır ağır yürüyerek merhaba diyordum aşka
Adam gibi sevmeyi öğreniyordum her geçen gün
Kaybettikçe kayboluyordum sevdanın serin sularında
Karaladığım kitaplarımda saklıyıp susuyordum öylece
Kalbimin en derin yanlızlığıydın oysa ki
Ne sevmekten nede sevilmekten korkmuyordum

Yokluğumun kör düğüm olduğu gecelerimde
Göklerden bir merdiven sarkıtıp yer yüzüne
Köşeye sıkışmış umutlarımla seni seviyordum
Bir kalemim vardı birde hayalin vardı boş odamda
Divanesi olduğum gözlerini çiziyordum kalbime
Ve bela üstüne belalara yürüyordum korkmadan
Ve okadar aşk katillerinin arasında aşkı yaşıyordum ki
Yokluğun bir kördüğüm olup sarılsada boynuma
Öğrenmeyi ögreniyordum hayatın en acı yanında

Ve zaman buldukça seni yazıyordum yalnızlığıma
Oyuncağını kaybetmiş bir çocuk gibiydim
Baştan ayağa her yanım aşk kokardı gözyaşlarımın
Sevdanın cehennem sancılarından geçiyordum
Sahte aşkların sahte bakışların her anında
Sen geliyordun aklıma sen bilmiyor olsanda
Senin bende ki adın ulaşılmaz aşkların çaresizliği
Karanlıklarda kalsada hayal dünyamın düşleri
Kendimi aydınlaklara atıyordum her defasında

Kimsenin nefes bile alamadığı yaşamın özünde
Her yanım cehennem kesiliyordu hayatlara
Ve hayat olup yeniden doğup yeniden ölmeyi
Yeniden yeniden yaşamayı öğreniyordum
Dört bir tarafım aşka kan kusuyor olsada
İnadına aşkın üzerine üzerine yürüyordum
Fiyakalı yalan hayatların ızdırabı oluyordum
Ne pes ediyordum yaşamaktan nede ölmekten
Yandıkça yanıyordum hasretinin özlemiyle

Bir kuşun kanatlarına asıp hayallerimi
Özgürce uçuyordu artık bütün umutlarım
Ve zamanla düşmeden uçmayı öğreniyordum
Yokluğunun ölüm çığlıklarının arasında
Acı çektikçe yaşamayı öğreniyordum aslında
Ve yaşadıkça direnmeyi direndikçe
Hayatın anlamlarının ince çizgisini ögreniyordum
Ve şimdi hayatın bütün çizgileri sadece benim
Yokluğunun her anında artık kalbim kör düğüm
Bir elime dünyayı bir elime güneşi verseler
Yinede senden vaz geçmem mümkün değil...

Ufuk GÜNEY