Sen Mertsin Adamım!

Şimdi sen varsın
düşündükçe beynimin çeperlerini yırtan
anlatamıyorum kimseye sözlüğü yok
şimdi, sende kayıp ettiğim benime yanıyorum…

Kaybederek kazanan savaşçıyım ben
ama yenilgim bir tek sana bunu bil
sen savaş sonrası çığlıkları atarken
ben kayıp veriyorum sana benimi
yaşam alanlarını daraltıyorum umutlarımın
yaşanmış acılarımın üstüne basıyorum
çıkamıyorum çektiğim acılardan
yokluğuna acıyorsam sol cenahımdan
inanmasan da sevgili acılarım ondan
sevmeyişinle hiç ilgisi yok inan
gitmek çok yakıştı sana adamım!

Meğer ben aşkı sende aramışım
değil sevgiyi bilmediğimden
sonra, sonra da sonramız, hiç yok zaten!

Çaldığın her anlamlı şarkıda pusuya yatacaksın bilirim
ben ise gecelerin karanlığında kaybedeceğim benimi
bilmediğim kentin duvar reklamlarına asacağım hayallerimi
görmezden geldiğin sevdamın gazabına uğrayacaksın
uzandığın her yeni yürekte yine beni bulacaksın…

“Sevmesini bilmeyenler, en güçlü yenilgilerle çıkarırlar hayatın tadını
çünkü onlar, kalınca da yeniktir gidince de
severken de yeniktir sevilirken de.”

Şimdi sen gidiyorsun ben kalıyorum
hangimiz yenik, hangimiz galibiz bu savaşta
acılı şarkılar dinliyorum
iyi geliyor acıyan yanlarıma!

Sen ise çıkar diyorsun bana giydirdiğin hüzün urbalarımı
bir de acımadan söyleyebiliyorsun
“gözlerimden başla unutmaya” diyorsun
Ama, nasıl unutulur söylemiyorsun
Tarifini vermedin unutmanın
Alıp başını gidiyorsun
Yakıştı mı senin gibi mert adama!