GİT DEDİN, GİDİYORUM

Gönül tarlama, bir avuç sevda ektin sevgili,
Can suyu niyetine, bir damlacık Aşk sundun,
Ve gittin sevgili, gittin...
Sevda tohumlarım çatladı, yüreğim çatladı,
Susuzluktan gönül tarlam çorak oldu,
Toprak yandı, canım yandı, yüreğim yandı.
Ardından geldim sen benden kaçtıkça,
Bir damlacık Aşk dilenmek içindi.
Git dedin sevgili git...
Gittim, ama sanma ki sen kaldın geride,
Ne çabuk unuttun sevgili,
Gönül tarlama sevda tohumlarını sen ekmedin mi?
Şimdi içimdeki sevda çiçeklerini gözyaşımla suluyorum,
Ve büyüdü içimde sevdam, büyüdü sancılarım
Ve sevgili büyüdün içimde...
Oysaki daha çocuktu bu yüreğim,
Yakınlığın can ve beden gibiydi,
Muhabbetinin sınırı yoktu, şu âcizane gönlümde,
Git dedin, gittim,
Kalbim girdapta, gözlerim efsun-î uzaklarda.
Kal demene ihtiyacım vardı,
Uzaklığın yer ve gök gibi, yokluğun ise zirvede.
Yüreğimin kuytu köşelerinde kaldın be sevgili.
Kaldın işte.
Git dedin git, gidiyorum sevgili!
Uzaklardan da uzağa gidiyorum şimdi,
Sende dirilmek için bende ölüyorum,
Gidiyorum sevgili,
Sana benden geriye, miras niyetine,
Mavi bir hüzün bırakıyorum, gidiyorum.
Ve seni yüreğime gömüyorum.
Artık şiirlere konu olmamalısın, yazılmamalısın,
Kelama dahi dökülmemelisin.
Bu sevda ’bu gidişle’ sırra ermeli.
Yürekte erimeli ve bu şiirle bitmeli, sukuta ermeli.
Daha yazmıyorum seni sevgili.
Artık sende bilmelisin sevdanın yaktığı ateşi,
Hasretin bir kor olup, yüreği nasıl kavurduğunu,
Gidiyorum sevgili,
Bir daha hatırını sormayacağım,
Ben gönül tarlamda yetişen sevda çiçeklerini, yalnız büyüteceğim,
Kokusu senin de gönlünü cezp edecek,
Ama sende bu sevdayı, bensiz yaşayacaksın,
Gidiyorum, sevdamı, hüznümü, gönlümü bırakarak, gidiyorum…