Nasıl sustum, nasıl da lal oldu birden dilim, anlayamadım.
Kör kuyulara düştüm, tutunamadım bir yere,
Aç gözlü hırslarımın esiri oldum, göremedim ey yar,
Oysa ben, sen giderken,
Gitme diyecektim, gitme… Diyemedim…

Zamanın dehlizlerinde dolaşıyorum, deli divane gibiyim,
Ama gömleğim arkamdan yırtık değil sevgili,
Kudurmuş arzularımın kucağına sığındım pervasızca,
Bakışlarının esiri olmuşken, firar ettim kendimden,
Ardından sen gittin,
Oysa sana gitme diyecektim, gitme… Diyemedim

Bilmezdim yarım kalacağımı,
Bilemezdim, hayatımın sen olduğunu,
Zannettim ki seni bende taşıyorum,
Bense yine bendeyim,
Yanılmışım ey sevgili, vermişim neyim varsa sana,

Yollar var, geri gelinesi değil, dönülesi değil,
Çaresizliğim bağladı kollarımı, çözemedim.
Sen gidince anladım, ama
Ardından gitme diyecektim, gitme… Diyemedim

Şimdi beni terk ediyorsun öylemi,
Demek gidiyorsun, gitme…

Yüreğime bir avuç ateş bırakıp da yakmışken,
Şimdi bu gidişinin gerekçesi, nasıl masum olabilir ki?
Hangi mazeret, seni haklı çıkarır ki bu terk edişte…

Mademki gitmek için geldin,
Neden yaktın o zaman yüreğimi,
Bıraksaydın ya beni kendi halime,
Bu kadar incitmezdin,
Her şeye rağmen gittin ya
Gitme diyemedim işte, gitme… Diyemedim