Yokluğun,
Kağıt ve kalemlerle tanıştırıyor boşluktaki ellerimi.
İlham dolduğunda şiirsel cümlelerime,
Farketmeden gizli özne yapıyor seni...

Adın geçmiyor ya,
Daha az canım yanıyor yazarken.
Daha az geliyorsun aklıma,
Aklım yerinde oluyor bu yüzden.
Ve engel olmak kolaylaşıyor,
Kontrollü bir şekilde akıyor gözyaşlarım...
Yanaklarım daha az ıslanıyor,
Islatıyor üzerimi...

Yokluğun,
Beraber dinlediğimiz bir şarkı çalmadıkça,
Beraber izlediğimiz bir film oynamadıkça kanallarda...
Can sıkıntısından başka sıkıntılar vermiyor.
Unutuluyor gibi oluyorsun çoğu zaman,
Sonra bir şey muhakkak hatırlatıyor ama seni,
Bir şey muhakkak kaldırıyor yaralarımın kabuklarını...

Kalbimin kırıklarını,
Yaralarımın kabuklarıyla beraber topluyorum geceleri.
Karanlık, zifiri...
Ellerim, avuçlarım, her yanım kan...
Üstüm, başım ıslak...
Yoksun çünkü,
Yoksun bu aşkın devamında...

Tekilim...
Bu yüzden yetemiyorum,
Dayanamıyorum çoğul acılara,
Farkettim...

Ahmet Kastancı