Yaşam/aktır dediğim sen gidene kadarmış
Ellerini elimden çektiğinde anladım
Meğer insan ruhunu kül eden lisan varmış
Dilinden “veda” diye çıktığında anladım

Anlamazken “gül” diye feryat eden bülbülü
Anlamazken kırılıp zamansız solan gülü
Anlamayıp sorarken nedir Kerem’in külü?
Sen başka bir yüreğe aktığında anladım

Nasıldır bir mum gibi erimek biraz biraz
Nasıl kışa dönüşür hiç bitmez sandığın yaz
Nasıl bir çift göz ile yapılır büyük infaz
Zavallısın der gibi baktığında anladım

Anladım ne demektir çok inanıp yanılmak
Bir yanılgı yüzünden meczup diye anılmak
Karşındaki gözüyle nedir İsa sanılmak
Bakışınla çarmıha çaktığında anladım

İnsan nasıl kesermiş dostlarla selamları
Ve nasıl kapanırmış mutluluğun camları
Anlamazken aşk için ağlayan adamları
Sen giderken ruhumu yaktığında anladım

Sevdana giydirsen de sonsuzluk elbisesi
Yine de yıkılırmış toz olurmuş cüssesi
Dudağına düşünce başkasının busesi
İhanetten mezara tıktığında anladım

Anlamazken bir ömrü esir alan anları
Anlamazken duruşu kaybeden insanları
Aşk için harcanılan sıfatları şanları
Yokluğunu ömrüme yıktığında anladım

Aynaya baktığında ufalıp alçalmayı
Gördüğünden utanıp içinde azalmayı
Boğazında yumruyla düğümlenip kalmayı
Ciğerimi neştersiz söktüğünde anladım

Anladım yaşanırmış acıya zorla gülmek
En kötüsü doğruymuş varmış yaşarken ölmek
Ve gerçekten doğruymuş ölmemeye üzülmek
Koluna başka bir yar taktığında anladım

İHSAN TURHAN