İşlemişsin ipekten pembe narin bir mendil,
Demiştin ki ağlarsan göz damlanı buna sil,
Kanattığın bağrıma bastım yaptım bir fitil.
Sonra öpüp okşadım şifaymış gönderdiğin,
O mendil hep sen koktun iyi oldu verdiğin.

Solmasın gülüm dedim har oldum dallarına,
Meğer gülmen yalanmış aldandım allarına,
Yalvarsan da duramam gönülsüz kallarına.
Muhabbetin pek tatsız riyaymış gösterdiğin,
Anladım merhem diye zehirmiş her verdiğin.

Altın kafes gönlüne kalbimi mahkum ettin,
Bunca yıl kahır çektim artık insaf et yettin,
Hep kırılan cam oldum peki sen bana nettin.
Dokuz köye şan oldu beni her gün yerdiğin,
Bilmem neden yetmiyor bunca cefa verdiğin.

Yandım söndür dedikçe sitemle daha yaktın,
Tebessümün çaremdi hep kaşı çatık baktın,
Ben karşında inlerken saçlarına gül taktın.
Bir gün içine büyür her gün üzüp gerdiğin,
Sevgin yoksa boncuktur elmas olsa verdiğin.

Sıktı yeter boğmasın sahte ülfet kemendin,
Bir gün bu aşk ölürse bil ki vebali kendin,
Çünkü değer vermedin önemli olan sendin,
Vuslat değil dert elem hep önüme serdiğin,
Bana hepten tuzakmış sevgi diye verdiğin.

Diz çökerek yalvardım figanım kar etmedi,
Her günüm zehir zıkkım çilelerim bitmedi,
Kendimi benden çaldın daha dedin yetmedi.
Kıs kıs gülmenden belli muradına erdiğin.
San ki çok mutlu etmiş her ne ise verdiğin.

Canımdan çok öteydin ecmelimdin enimdin,
İlk ve son göz ağrımdın didarımdın benimdin,
Dalında tomurcuktum yaşayan bedenimdin.
Dedim öp de goncamı tenin koksun derdiğin,
Sardım bağrıma battı dikenmiş her verdiğin.